۱٫ سیمون بولیوار
سیمون بولیوار فرمانده انقلابی و سیاستمدار ونزوئلایی، یکی از چندین رهبر جنبش استقلال‌طلبانه در آمریکای جنوبی بود. وی در ۲۴ ژوییه ۱۷۸۳ در یک خانواده مرفه در ونزوئلا به دنیا آمد. نام بولیوار از اشراف‌زاده‌های ساکن روستای کوچک «لا پوبلا د بولیوار» در باسک اسپانیا،گرفته شده‌است. او در طول زندگی خود به کشورهایی مانند ونزوئلا، کلمبیا، اکوادور، پرو و بولیوی برای به دست آوردن استقلال کمک کرده است. بولیوار شیفته آرمان‌ها و چشم‌انداز انقلاب‌های آمریکا و فرانسه که در طول عمر او رخ داده بود، شده بود. بعدها بولیوار به عنوان رئیس‌جمهور کلمبیا در صدد تقلید از برخی از این آرمان‌های دموکراتیک شد و فدراسیونی از ایالت‌های آمریکای لاتین تشکیل داد. در سال۱۸۰۴ بولیوار در پاریس شاهد تاج‌گذاری ناپلئون بود. بولیوار تحت تاثیر این رهبر بزرگ فرانسه قرار گرفت و احساس کرد که آمریکای لاتین به چنین رهبر قدرتمندی نیاز دارد. در سال ۱۸۰۲ هنگامی که او در مادرید مشغول به ادامه تحصیل بود، با «ماریا رودریگز» ازدواج کرد. با این حال مدت کوتاهی پس از آن، هر دو به ونزوئلا برگشتند و همسر او در اثر ابتلا به تب زرد درگذشت. بولیوار هرگز دوباره ازدواج نکرد. او در سال ۱۸۱۶ با کمک نیروهایی از کشور هائیتی، توانست وارد ونزوئلا شود و مبارزاتی طولانی به نام کمپین تحسین‌برانگیز را آغاز کرد تا ونزوئلا را از اسپانیا پس گیرد. زمانی که این کار با موفقیت به پایان رسید او توانست مبارزاتی را از پایگاهش برای به دست آوردن استقلال کامل ونزوئلا و اکوادور آغاز کند.
در سال ۱۸۲۱ مبارزات نظامیِ موفق، او را قادر ساخت که رئیس‌جمهور گران کلمبیا شود (ایالتی که چند کشور آمریکای لاتین که به تازگی از اسپانیا آزادشده بودند را در بر داشت). بولیوار سپس اقدام به آزادسازی پرو از اسپانیا کرد و اسپانیا را قاطعانه در سال ۱۸۲۴ شکست داد. در سال ۱۸۲۵ کنگره‌ی شمال پرو را به افتخار او جمهوری بولیوی نام نهادند. اگر چه بولیوار بعد از آزادی هر یک از این کشورها، خود را رئیس جمهور آن کشور می‌خواند، اما رفتار وی بیشتر شبیه به دیکتاتورها بود تا رئیس جمهورها. اعتراضات مکرر در مناطق مختلفی وجود داشت و بولیوار مجبور بود برای متحد نگه‌داشتن کشور از قدرت دیکتاتوری استفاده کند. این کار بولیوار، منجر به افزایش خصومت مخالفان سیاسی او شد. در سال ۱۸۲۸ او به سختی از یک ترور نجات پیدا کرد. در سال ۱۸۳۰ بولیوار از ریاست‌جمهوری استعفا داد. او پیشنهادات مبنی بر ریاست‌جمهوری مادام‌العمر را رد کرد و ترجیح داد یک شهروند عادی باقی بماند. با این حال در اواخر آن سال به صورت دردناکی به دلیل ابتلا به بیماری سل درگذشت که مانع بازگشت او به اروپا شد. به پاس خدمات سیمون بولیوار، مجسمه‌ها و یادبودهای فراوانی برای بزرگداشت او در سراسر امریکای جنوبی به چشم می‌خورد. در تهران هم خیابانی به نام سیمون بولیوار وجود دارد که در منطقه «جنت آباد» واقع است. لازم به ذکر است که دو کشور در امریکای جنوبی نام خود را از بولیوار وام گرفته‌اند: بولیوی و ونزوئلا. بولیوی که به وضوح از بولیوار ریشه گرفته است و نام رسمی ونزوئلا هم «جمهوری بولیواری ونزوئلا» است.
سیمون بولیوار رهبر جنبش استقلال‌طلبانه در آمریکای جنوبی
۲٫ شهر مِدِلین
مِدِلین دومین شهر بزرگ کلمبیا پس از پایتخت آن بوگاتا بوده و در سال ۲۰۱۶ بیشترین گردشگر را به خود دیده است. این شهر که در دره ای واقع در ارتفاعات آندس واقع شده در سال ۲۰۱۶، برنده جایزه پیشرو در نقاط مختلف آمریکای جنوبی در جوایز سفر جهانی در این سال به عنوان مقصد اصلی تعطیلات شناخته شد. شهر مدلین فرهنگ، آب و هوای خوب، غذا و سرگرمی‌های جذابی را ارائه می‌دهد. از فستیوال های مهمی که در این شهر برگزار می شود می توان به فستیوال بین‌المللی تانگو در ماه ژوئن (خرداد ماه)، جشنواره معروف گل در ماه آگوست (مرداد ماه) و جشنواره نور و نمایشگاه کریسمس در ماه دسامبر (آذر ماه) اشاره کرد. این شهر دارای خط تله کابین (متروکابل) است که در سال ۲۰۰۴ افتتاح شد و به سرعت در پی هم گسترش یافت. هدف از ساخت این تله کابین ارتباط بین منطقه فقیرنشین مِدِلین در ارتفاعات و مرکز شهر بوده است. به همین خاطر یکی از نوآورانه‌ترین طراحی‌های شهری در جهان متعلق به مردمان این شهر شده است. دیوارهای شهر مِدِلین پوشیده از نقاشی های هنرمندانه و مدرن است که جلوه خاصی را به این شهر بخشیده است. در آخر این شهر دارای پنج کتابخانه زیبا بوده که با فضاهای سبز و زیبا احاطه شدند. این شهر روزگاری، محل زندگی پابلو اسکوبار ارباب مواد مخدر در کلمبیا بوده ولی اکنون با حمایت های دولت کلمبیا، تبدیل به یکی از زیباترین شهرهای این کشور و آمریکای جنوبی گشته است.
تله کابین ها در شهر مِدِلین
۳٫ کانیو کریستالس، زیباترین رودخانه دنیا
کانیو کریستالس، یک رودخانه در کشور کلمبیا است که به دلیل جلوه‌های منحصر به فرد رنگیش در جهان مشهور است. این رودخانه که در شهر متا در کلمبیا قرار دارد، برای دیدن آن باید از رشته‌کوه‌های آند گذشت تا به دشت لانوس رسید. کانیو کریستالس در محدوده کوهستانی دلا ماکارنا قرار دارد. این رودخانه به رودخانه رنگین‌کمان معروف است. در سطح آب کانیو کریستالس رنگ‌های متنوعی مانند قرمز، زرد، سیاه و آبی دیده می‌شود. جالب است بدانید که در هر فصلی از سال به کانیو کریستالس بروید، بارنگ‌های متنوعی روبه‌رو می‌شوید. از اوایل تابستان تا اواخر پاییز رنگ رودخانه به سمت قرمزی و زردی می‌رود و هرچه به پاییز نزدیک‌تر می‌شویم، این رنگ بیشتر به سمت زرد و نارنجی می‌رود.
دلیل رنگین بودن این رودخانه، رشد گیاهی خاص در بستر آن است. این گیاه «ماکارنیا کلاویگرا» نام دارد و دشت لانوس در دنیا تنها محدوده‌ای است که گیاه خاص ماکارنیا رشد می‌کند و در هیچ کجای دیگر نمی‌توان نمونه این گیاه را پیدا کرد. آب و هوای این منطقه به گونه‌ای است که شرایط برای رشد این گیاه بسیار مساعد است. هوای این محدوده بسیار سرد است و هرگونه تابش مستقیم آفتاب می‌تواند برای گیاهان این منطقه مضر باشد. محدودیت‌هایی برای بازدید از رودخانه در نظر گرفته‌رشده است تا آسیبی به محیط‌رزیست این منطقه وارد نشود. در هر بازدید تنها هفت گردشگر اجازه ورود به منطقه را دارند و در روز تعداد ۲۰۰ توریست از این رودخانه دیدن می‌کنند.
رودخانه کانیو کریستالس، رنگین کمانی از رنگ ها
۴٫ چریک های فارک
فارک (FARC) یک سازمان چریکی انقلابی مارکسیست-لنینیستی است که دولت کلمبیا آن را گروهی تروریستی می‌داند. FARC در واقع مخفف Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia است که در دهه ۱۹۶۰ میلادی، به عنوان «شاخه مسلح» حزب کمونیست کلمبیا تشکیل شد. در دهه ۱۹۸۰ میلادی، با انتشار شواهدی مبنی بر دست‌داشتن این گروه در قاچاق مواد مخدر، فارک رسما از حزب کمونیست کلمبیا جدا شد، اما به حیات چریکی خود ادامه داد. این نیرو بر طبق گفته های دولت کلمبیا، بالغ بر ۸ هزار نیروی مسلح چریکی دارد. البته خود نیروهای فارک آمار چریک های خود را در حدود ۱۵ هزار نفر می دانند که از این تعداد ۳۰ درصد آنان را زنان تشکیل می دهند.
این سازمان در دوران حاکمیت پاسترانا رئیس جمهور قبلی کلمبیا منطقه‌ای از خاک کلمبیا به وسعت کشور سوئیس را در کنترل خود داشت و سال ها مذاکره صلح بین فارک و آقای پاسترانا بدون نتیجه خاتمه می یافت. به رغم آنکه آمریکا و اتحادیه اروپا ادعا دارند فارک سازمانی تروریستی است، این گروه خود را همچنان یک سازمان چریکی می‌داند. تا کنون بیش از ۱۷ هزار نفر در درگیری‌های بین فارک و دولت کشته شده‌اند. در سال ۲۰۱۶ مذاکرات صلحی مبنی بر پایان آتش بس میان این شورشیان و دولت مرکزی انجام شد که طی آن دو طرف با امضای یک توافقنامه صلح به بیش از نیم قرن رویارویی خونین پایان دادند. توافق انجام شده با دولت کلمبیا به موجودیت فارک به عنوان یک گروه تروریستی پایان می‌دهد و از آن یک حزب سیاسی می‌سازد.
چریک های مسلح فارک در کشور کلمبیا
تور آنتالیا
تور ارزان آنتالیا ارائه شده توسط آژانس های مسافرتی معتبر از سراسر ایران با بهترین خدمات تنها در سایت لحظه آخر؛ می توانید تورهای آنتالیا را به همراه جزئیات برگزاری آن ها نظیر قیمت، هتل رزروی، شهر مقصد، مدت زمان اقامت و غیره مشاهده و خریدی مطمئن داشته باشید. نرخ تمامی تور ها به صورت روزانه بررسی می شود.
۵٫ سانتاکروز، متراکم ترین جزیره دنیا
در خلیج موروسکوئیلو کلمبیا، جزیره ای کوچک به نام سانتاکروز وجود دارد که متراکم ترین جزیره در دنیا لقب گرفته است. با اینکه مساحت سانتاکروز تنها ۹۷۱۲ متر مربع است، اما بیش از ۱۲۰۰ نفر در آن زندگی می‌کنند. این میزان چهار برابر تراکم جمعیت منهتن است که اغلب به عنوان متراکم‌ترین منطقه‌ی دنیا شناخته می‌شود. در این جزیره هیچ ساختمان بلندی وجود ندارد و خانه‌های کوچک یک‌طبقه با کوچه‌های پرپیچ و خم به یکدیگر متصل شده‌اند. مردم محلی می‌گویند که سانتاکروز ۱۵۰ سال پیش توسط چند ماهیگیر سرگردان اهل بارو در ساحل کلمبیا کشف شد. آن‌ها متوجه می‌شوند که این جزیره هیچ پشه‌ای ندارد که در دریای کارائیب به ندرت این اتفاق پیش می‌آید و آن جا اتراق می‌کنند. بومیان معتقدند که آن شب مردان چنان با آرامش در این جزیره خوابیدند که تصمیم می‌گیرند، برای همیشه در آن جا بمانند. حال نوادگان آن ماهیگیرها ۹۰ خانه، دو فروشگاه، یک رستوران و یک مدرسه در سانتاکروز ساخته‌اند. تنهای فضایی که اشغال نشده، محوطه‌ای به اندازه‌ی نصف زمین تنیس است.
ساختمان‌ها آنقدر متراکم هستد که لب‌به‌لب آب قرار گرفته‌اند. اکثر ساکنان در جزیره‌های اطراف به ماهیگیری و کار در تفریحگاه‌ها مشغولند و در خود سانتاکروز شغلی ندارند. امکان ندارد در هیچ نقطه‌ای از زمین بتوانید، تراکمی به این شکل پیدا کنید، اما به نظر می‌رسد ساکنین سانتاکروز بدون اینکه پای هم را لگد کنند، زندگیشان را می‌کنند. در اینجا هیچ دکتری وجود ندارد، به لطف وجود تنها یک ژنراتور فقط چند ساعت برق وصل است و لوله‌کشی آب یا فاضلاب وجود ندارد. نیروی دریایی کلمبیا هر سه هفته یک بار مقدار محدودی آب تازه به اینجا می‌آورد. اما با وجود این مشکلات، مردم محلی زندگی در این جزیره را آرام و مسالمت‌آمیز می‌دانند. در اینجا هیچ دری قفل نمی‌شود و کودکان به دلیل آشنایی با تمام مردم جامعه‌شان، تربیت خیلی خوبی دارند. مردم جزیره در هیچ صورتی غیر از مرگ از زادگاهشان خارج نمی‌شوند، آن هم تنها به این علت که در سانتاکروز جایی برای احداث گورستان وجود ندارد.
جزیره سانتاکروز، متراکم ترین مکان دنیا
۶٫ مجسمه های مرموز سن آگوستین
در سن آگوستین که شهری کوچک در کلمبیاست، مجسمه هایی وجود دارند که شهرتی جهانی داشته و در سال ۱۹۹۵ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته است. این شهر که حدود سی‌هزار نفر جمعیت دارد، آثار بیشماری از تمدن‌های باستانی سرخپوستان آمریکای جنوبی در دل خود دارد. مجسمه های باستانی سن آگوستین که در این شهر قرار دارد، بسیار مرموز بوده و اطلاعات کمی در مورد سازندگان این مجسمه ها وجود دارد. این شهر شبیه هیچ کدام از شهرهای دیگر کلمبیا نیست و تعدادی از مهم ترین سایت های باستان شناسی دنیا به تنهایی در سن آگوستین وجود دارد. در این شهر بقایایی از یک فرهنگ باستانی و اسرار آمیز که در طول سال های ۸۰۰ تا ۱۰۰ قبل از میلاد زندگی می کرده اند، ثبت شده است. در سایت باستان شناسی این شهر که وسعت قابل توجهی نیز دارد، مکان هایی را می بینید که مخصوص برگزاری مراسم باستانی بوده اند. در ناحیه مگدالنا حدود ۶۰۰ مجسمه و حداقل ۴۰ تپه مخصوص دفن مرده ها پراکنده شده که حدود یک سوم این مجسمه ها و نیمی از تپه ها در مرزهای پارک باستان شناسی سن آگوستین قرار دارند و این یعنی در این سایت چیزهای زیادی برای سرگرم شدن و اکتشاف وجود دارد. اما آن چیزی که این سایت را تا این حد اسرارآمیز و باابهت کرده مجسمه هایش است.
بعضی از این مجسمه ها خیلی کوچکند و قدشان کمتر از ۵۰ سانتی متر است؛ اما بعضی هایشان هم غول پیکرند و بیشتر از هفت متر ارتفاع دارند. با نگاه کردن به این مجسمه ها می بینید که سبک ساخت آن ها با هم فرق می کند و این نشان می دهد که در دوره های زمانی مختلفی ساخته شدند و بسته به سال ساختشان از سبک رایج در همان زمان استفاده شده است. بعضی از آن ها خیلی مجهول و اسرار آمیز به نظر می رسند و با اینکه انگار شبیه انسان ها هستند اما شکل آن ها با انسان های واقعی تفاوت زیادی دارد. از حدود ۳۳۰۰ سال قبل از میلاد بود که افرادی پا به این ناحیه گذاشتند و فرهنگ خاص آن را شکل دادند. آن ها تا حدود سال ۱۳۵۰ میلادی در این سایت باستان شناسی زندگی کردند و بعد اینجا را به حال خود رها کردند و رفتند. اطلاعات کمی درباره مردمان باستانی سن آگوستین و فرهنگ آن ها وجود دارد، آن ها هیچ زبانی برای نوشتن نداشتند و چندین قرن قبل از اینکه اروپایی ها پا به این ناحیه بگذارند ناپدید شدند! اما با این حال اینکه ما چقدر از آن ها می دانیم، شاید چندان مهم نباشد. مهم میراث آن هاست که همچنان برای آیندگان باقی مانده است. مردمان این ناحیه بزرگ ترین بناهای مذهبی و مجسمه های سنگی آمریکای جنوبی را ساخته اند که تا به حال رودست آن ها پیدا نشده است.
مجسمه های مرموز سن آگوستین در کشور کلمبیا
۷٫ کارناوال های کلمبیا
به جز کشور برزیل، سالانه کارناوال های متعددی در سراسر دنیا برپا می شود که یکی از بزرگترین گردهمایی‌های رقص و پایکوبی جهان، کارناوال کلمبیا است. در واقع کارناوال کلمبیایی ها پس از برزیل دومین کارناوال بزرگ شادی و پایکوبی در جهان است. به صورت میانگین حدود ۱٫۵ میلیون نفر در این کارناوال شرکت می‌کنند. این کارناوال از ۱۷ بهمن ماه به مدت چهار روز در شهر ساحلی بارانکیلا (Barranquilla) برگزار می‌شود. در زمان برگزاری کارناوال، گروه‌های مختلف با فرهنگ‌های گوناگون همراه با ساز و آواز حرکات منحصر به فرد خود را اجرا می‌کنند. این گردهمایی، بزرگترین کارناوال در حوزه دریای کارائیب است. اولین روز کارناوال با نام باتالا (Batalla) نام گذاری شده است. در این روز اقوام مختلف با لباس‌های محلی خود و با شیوه‌ی خاص خودشان مراسم آئینی کهن و شادی قوم خود را به نمایش می‌گذارند.
در این مراسم فرهنگ بومی آفریقایی بیش از پیش به چشم می‌آید. معمولا شرکت‌کنندگان از تنوع آداب و رسوم و غنای فرهنگی موجود در شهر شگفت‌زده می‌شوند. سازهای مختلف، گویش‌های متنوع و لباس‌های رنگارنگ چشم هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌کند. همه‌ی شرکت‌کنندگان در فستیوال تلاش می‌کنند تا از تمامی لحظات لذت ببرند. تاکنون افراد مشهوری چون هوگو چاوز و پاپ فرانسیس نیز در این مراسم شرکت کرده‌اند. گفتنی است در شهر پاستو در جنوب کلمبیا کارناوالِ دیگری با نام کارناوال سیاهان و سفید یا کارناوال «د نِگِرس ئی بلانکوس» برگزار می شود که در ۳۰ سپتامبر سال ۲۰۰۹، این کارناوال توسط سازمان بین‌المللی یونسکو، به عنوان یک شاهکار میراث بشری به ثبت جهانی رسیده است.
کارناوال های رقص و شادی در کشور کلمبیا
۸٫ غذاهای کلمبیایی
غذاهای مردم کلمبیا در منطقه‌های مختلف گوناگون و متنوع هستند و تحت تاثیر فرهنگ‌های بومیان سرخ‌پوست، اسپانیایی‌ها، سیاه‌پوستان آفریقایی، مردم عرب و تا حدودی آشپزی آسیایی قرار گرفته‌اند. کلمبیا یکی از بالاترین سرانه‌های مصرف در نوشیدن آب‌میوه ها را در جهان دارد. برخی از رایج‌ترین مواد تشکیل دهنده غذاهای کلمبیایی شامل غلات مانند برنج و ذرت، سیب‌زمینی انواع گوناگونی از حبوبات، گوشت شامل گوشت گاو، گوسفند، خوک و بز؛ ماهی و غذاهای دریایی می شود. در غذاهای کلمبیا همچنین انواع مختلفی از میوه‌های گرمسیری مانند توت طلایی، فیجوا، آراسا، میوه اژدها، ترگیل، گرانادیا، پاپایا، گواوا، تمشک، نارانجیلا، سورسپ و میوه گل‌ساعتی استفاده می‌شوند. در بین غذاهای ویژه و شاخص کلمبیا در میان سوپ‌ها توستونس (موز کال سرخ شده), کازوئلا دِ ماریسکِس خورشت دریایی مورد علاقه کلمبیایی ها، سانکوچو د گالینا (سوپ مرغ و سبزیجات رشته شده) و آخیاکو (سوپ سیب‌زمینی و ذرت) سرشناس هستند.
در میان غذاهای پرمصرف و معروف کلمبیایی در ناحیه مرکزی کشور می توان به بندیجا پایسا، لچونا تولیمنسه، مامونا، تامال و غذاهای دریایی (مانند آروس د لیسا), به ویژه در نواحی ساحلی که سوئرو، پنیر کوستنیو، کیبه و کاریمانیولا رواج دارند. در نواحی جانبی کلمبیا نیز خوراک‌های پاپاس کیریویاس آل هونرو (سیب‌زمینی سرخ‌شده), پاپاس چوریداس (سیب‌زمینی و پنیر) و برنج با نارگیل خورده می‌شوند. از دسرهای پرطرفدار در این کشور هم می توان به بونیوئلو، ناتییا، تورتا ماریا لوئیسا، ژله گواوا، کوکاداس (کره‌های شکلاتی), کاسکیتوس د گواوا (پودر آب نباتی گواوا), تورتا د ناتا و کیک تُرس لِچِس (یک نوع کیک اسفنجی در شیر، پوشیده با خامه زده‌شده، که همراه با شیر سرو می‌شود) اشاره کرد. در میان نوشیدنی‌های معتبر نیز قهوه با سرو محلی (تینتو), چامپوس، چولادو، لولادا، آونا، آب‌میوه نباتی، شکلات داغ و آب‌میوه تازه (اغلب ترکیبی از شکر با آب یا شیر) پرمصرف‌اند.
کازوئلا دِ ماریسکِس خورشت دریایی مورد علاقه کلمبیایی ها
۹٫ دره کوکورا
دره کوکورا واقع در کلمبیا، دارای درختانِ نخل عجیبی است که ارتفاع آن ها به حدود ۷۰ متر می رسد. این درختان از قدیمی ترین گونه های گیاهی در جهان به حساب می آیند. این درختان که از بزرگترین نخل های جهان به شمار می رود، نماد کشور کلمبیا هستند. در کوهپایه های سرسبز آند کلمبیا، دره ای به نام دره کوکورا (Cocora valley) وجود دارد که به خاطر داشتن درختان نخل موم مانندش شهرت دارد. این درختان بلند و باریک، تا ۷۰ متر به آسمان می روند و برگ هایی که در بالای درخت با هر وزش بادی تکان می خورند، از آن منظره فوق العاده دیدنی و خاصی می سازند که در هیچ جای دیگری در جهان نمی توان مانند آن را پیدا کرد. در ماه فروردین و ماه اردیبهشت، این دره، بیشترین ریزش باران را تجربه می کند و زمین های این منطقه مالامال از گِل خواهد بود. این دره به یک دلیل خیلی سرسبز است و آن هم ریزش باران فراوان است و مخصوصا در خیلی از بعد از ظهرها باران بیشتر می بارد. پس اگر قصد بازدید از این دره شگفت انگیز را دارید، حتما کفش های مناسب پیاده روی بپوشید و همراهتان یک ژاکت ضدآب داشته باشید.
دره کوکورا با درختان نخل ۷۰ متری خود در کشور کلمبیا
۱۰٫ مخوف ترین قاچاقچی کوکائین در جهان
کلمبیا یکی از کشورهایی است که در سالیان گذشته به دلیل آشوب ها و جنگ های داخلی بهشت سوداگران مرگ بوده و کارتل های بزرگ مواد مخدر در این کشور آزادی فراوانی داشتند. به طوری که به کلمبیا، لقب «سرزمین کوکائین» را داده بودند. هر چند در چند سال اخیر با جدیت دولت و کمک های سازمان ملل تا حد زیادی از نفوذ قاچاقچیان مواد مخدر در این کشور کم شده است. در بخش پایانی حقایق کشور کلمبیا، سعی داریم سعی دارد تا شما را با یکی از مخوف ترین سرکرده های قاچاق مواد مخدر در جهان آشنا سازیم. ۲۵ سال پیش و در سال ۱۹۹۳ بزرگترین و ثروتمندترین قاچاقچی مواد مخدر جهان در تعقیب و گریز با نیروهای ارتش کلمبیا هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد. «پابلو امیلیو اسکوبار گاویریا» به عنوان ثروتمندترین قاچاقچی تاریخ بشر شناخته می‌شود که ثروت خالصش تا ۳۰ میلیارد دلار نیز می‌رسید. او یکی از مخوف‌ترین جنایتکاران جهان بود و در طول عمر خود به‌یکی از بزرگترین و ثروتمندترین قاچاقچیان کوکایین در جهان تبدیل شد.
او به‌دلیل حمایت‌های بی‌مانندش از فقرای کلمبیا، لقب رابین هود را برای خود بدست آورد. شایان ذکر است در سال‌های فعالیت اسکوبار در زمینه قاچاق مواد مخدر وی درگیری‌های بسیار خونینی داشت که بیش از چهارهزار نفر را به‌کام مرگ کشاند. جالب است بدانید او در زمان فعالیتش، رئیس و صاحب باشگاه اتلتیکو ناسیونال کلمبیا نیز بوده‌است. به گفته روبرتو اسکوبار برادر و حسابدار شخصی پابلو، وی در اوج قدرتش هفته‌ای ۴۲۰ میلیون دلار درآمد داشت و ثروت او به قدری عظیم بود که صندوق‌های پول نقد را در مزارع کشاورزی، انبارهای مخروبه و بین دیوار خانه‌های اعضای شبکه خود پنهان می‌کرد و هر سال حدود ۱۰ درصد این پول‌ها به دلیل جویدن موش‌ها یا نفوذ آب از بین می‌رفتند. تنها پسر او سال ۲۰۰۹ در مصاحبه‌ای با دیلی تلگراف گفت: که یک بار پدرش هنگام فرار به همراه اعضای خانواده حدود دو میلیون دلار اسکناس را آتش زد تا با آن‌ها گرم شویم و غذا بپزیم. گفتنی است فیلم اسکوبار: بهشت گمشده (Escobar: Paradise Lost) با بازی «بنیسیو دل تورو» در نقش پابلو اسکوبار و «جاش هاچرسون» بر اساس داستان زندگی او ساخته شده‌است.
پابلو اسکوبار و اعضای تیم اتلتیکو ناسیونال
ارسال دیدگاه